Woordwandelen

Hier verken ik woorden en begrippen, wandel door zinnen en zoek naar betekenis.

Mijn leraar zegt vaak: de vrije wil is je meest intieme relatie met God. Ik kan hier niet genoeg van krijgen! Want wat zijn de consequenties als je dat als uitgangspunt aanvaardt? Wat, als je echt zelf mag kiezen en er geen oordeel is van hogerhand? Wat als je een directe connectie hebt met God? Wat als iedereen dat heeft? Wat betekent dat voor hoe je luistert naar een ander? Wat betekent dat voor hoe je luistert naar jezelf?

Hoe voelt de ruimte die je hebt, nét tussen wat je neigt te doen en wat ook anders kan?

.............

Hoe sta jij tegenover het idee van reïncarnatie? Om als ziel ervaringen op te doen door allerlei levens te leiden. Een leven als arme man in de middeleeuwen en als medicijnvrouw ver voor het jaar nul. Misschien wel het thema trouw van in allerlei perspectieven belichten. Of respect. Misschien willen experimenteren met een muzikale ontwikkeling , of een filosofische. In de materie iets willen bouwen van de kleinste molecuul tot en met het zwaarste metaal.   

In trancereizen maakte ik er al veel mee, vorige levens. Ik weet nog zo goed wat een heldere rust uitging van het overzicht over een leven. De betekenis van genomen en gemiste kansen, de rijkdom van wat er te beleven is.

*De vrouw met het grove lichaam, die een eenvoudig leven leidde als huismeid. Die toen ze zichzelf waste in een tobbe voor het eerst de zachtheid van haar eigen lichaam ervoer.
*De man die, nadat hij belangrijk werk in een oorlog had gedaan in contact met de vijand, het niet lukte om contact te maken met zijn collega’s in een gewoon bedrijf.
*De man die stoffen verkocht op markten. Daar steeds vree met plaatselijke schonen, alsof het niks was. En pas toen hij oud werd, besefte dat de prachtige stoffen gemaakt waren door vrouwen. Het echt besefte. De creërende kracht.

Weten dat we vele levens hebben geleid en zullen gaan leiden, geeft me een heel ruim gevoel over de levens van anderen. Het is echt een extra dimensie. Waar ik al wist dat ieder z'n eigen ervaringen, achtergrond en gewoon aanleg heeft, voegt het dit leven toe als een mógelijkheid. Als keuze om precies dat leven te ervaren. Nog meer reden om geen oordeel te hebben, nog meer aanleiding om te verwonderen in de basis.

Als ik iemand moeilijk vind, onuitstaanbaar, of niet te begrijpen, helpt het me om met nieuwsgierigheid te denken: wat zou díé ziel willen ervaren? Ik zoek niet naar een antwoord, maar zet het neer als energie: nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig zijn naar de ziel kan alleen maar vanúit de ziel. En die plek in mezelf geeft dan meteen rust.

Niet dat ik dan niet hoef te protesteren, weg te lopen, of juist lief hoef te zijn. Dat is weer een volgende zet. Maar het betekent dat ik dat kan doen vanuit ruimte. Weten dat ik een keuze heb. Weten dat er meer mogelijk is dan het automatisme, bedachte goedheid, of de reactie die ik nu eenmaal graag geef. Maar vooral het weten dat elk mens een wezen heeft dat ik niet ken. Waarvan ik echt niet weet wat het in dit leven wil ervaren. Alles wat ik meemaakte vanuit m'n ziel had waarde en alles wat ik voelde vanuit de ziel, was betekenisvol. Waardevolle informatie voor het zelf en het grote geheel.

Ik weet dat élk leven betekenis heeft. Waar ik alleen maar nieuwsgierig naar hoef te zijn.

............

Laatst hielp ik m'n zoon met biologie en las een definitie van leven, die ik niet meer exact kan herinneren, maar het was ongeveer met deze woorden: leven is uitwisseling. Leven is groei. In- en uitademen, bewegen, veranderen, aanpassen, creëren (zo noem ik voortplanten nu maar even). Daar kan ik dan zo blij van worden!

Precies dát waarvan je nooit precies weet hoe het zal verlopen. Omdat er altijd sprake is van een unieke uitwisseling met de plek waar je bevindt, het weer, je ouders, gisteren, dat wat vandaag voorbij komt. Wat, als je de onzekerheid, die eeuwige beweging accepteert? Is er ooit iets dat precies gaat, zoals je dacht dat het zou gaan? Wat als je juist daar van kan genieten, mee kan spelen. Dat is toch leven! Man, dan kan ik weer een week vooruit.

...........

De ziel is dat deel van mij dat altijd blijft bestaan. Het is niet mijn persoonlijkheid, niet mijn karakter, geen omschrijving van hoe ik overkom op anderen. Het is de wind die door me heen ademt. Die leven blaast in mijn ogen, mijn stem en bewegingen. Dat deel dat doorheeft dat ik bepaalde dingen doe, zeg en in praktijk breng, die perfect, of misschien net niet helemaal passen. Dat deel van mij dat van alles voelt, maar tegelijkertijd meer is dan dat. Dat deel van mij dat alles wat ik in dit leven ervaar, kan ontvangen en verwerken als informatie.

De ziel bewoont mijn lichaam, of nog wel meer dan dat. Het is verbonden met de fysieke eigenschappen, gedachten en patronen van al die generaties voor mij. Precies in dat leven dat ik nu leid, dat mij deze ervaring geeft en de ogen waarmee jij nu deze informatie leest. Contact met m'n ziel helpt mij om de ervaringen uit mijn leven te accepteren. Me er niet tegen te verzetten, maar ze te ontvangen als informatie, wat ik hierboven al beschreef. Met me niet verzetten bedoel ik niet een passieve levenshouding. (Ik denk trouwens dat niemand die mij kent me daarvan beschuldigt. In tegendeel, ik hoor meestal dat het wel een tandje minder mag, allemaal.)

Ik bedoel: aanwezig zijn in de situatie, met alle heerlijkheid of ellende die er op dat moment is, die door me heen te laten gaan en vanuit de ruimte die dan ontstaat een stap te zetten. Vanuit mijn ziel. Dat deel dat contact kan maken met een totemdier, een boom, een gids, of de energie van een groep.

Om dán die stap te zetten naar een gesprek, of juist niet. Naar een boek, of een feestje, naar een televisieprogramma met de kinderen, of het café met een vriendin. Dat deel van mij dat doorheeft dat die stap die ik daarvoor zette (die app die ik toch verstuurde, die observatie die ik niet deelde, dat wat ik desondanks uitsprak) wel of niet klopt voor mijn ziel. En dat deel van mij dat voelt dat op de plek van de ziel het dan ook klopt voor de ander. Dat deel van mij dat zich realiseert dat het op de laag van de ziel tegelijkertijd eigenlijk altijd klopt. En die doorheeft dat daar ook lol aan te beleven valt. Aan die paradoxale situatie dat we zowel perfect als imperfect zijn. Perfect compleet in onze verbondenheid, imperfect in dat we dat aan de lopende band vergeten.

Ik ga ook uit van dat we als ziel meerdere levens geleid hebben. De trances die ik heb gedaan, waarin ik die andere levens zag en even ervoer, hebben me zo'n verbredend gevoel gegeven. Want als je net zo goed een man als een vrouw bent geweest, slachtoffer en dader, rijk, arm, vol twijfel of veel te zelfverzekerd, ga je jezelf toch iets lichter bekijken. En anderen helemaal. Want elk leven heeft een verrijkende ervaring in zich, een les die je kunt leren. Elk leven is anders en dus een toevoeging. Ik word daar vrolijk en ruimdenkend van.

Ik keek laatst een spannende Engelse serie (ben dol op thrillers, crime, enzo) die over undercoveroperaties ging. Het was best een deprimerend verhaal. Met verscheurde levens van zowel informanten die zich dus eigenlijk tegen hun vrienden en familie moesten keren, als een agent die een dubbelleven leidde in een criminele omgeving. Die zich dat leven echt eigen hadden gemaakt en daarna weer terug moest naar het gewone leven met vrouw en kind. Nadat ik wat teleurgesteld en beroerd van de ellende, de laatste aflevering af had gekeken, bedacht ik me ineens: dát is een interessante levenservaring. Wat nou als je in één leven eigenlijk twee levens leidt en daar helemaal in gaat? Wie denk je dan wie je zelf bent? Kan je die vraag dan nog beantwoorden?

De ziel ervaart precies jouw leven op aarde en is tegelijkertijd verbonden met alles wat ook bezield is. In heel brede zin, maar ook weer specifieker, met andere zielen die in het type lessen dat je leert, verbonden zijn. Als deelnemer aan een onvoorstelbare creatie. Ik geniet ervan om me steeds meer met dat deel van mijzelf verbonden te voelen.